Tussentijdse teksten

Een moederland kun je niet wegeneen vaderland evenmin maar we torsen de tijdzeggen ogen, op pleinen, in kamers zware dagen,...

Lees verder

Het huis van de familie Verhallen in Rosmalen heeft goed hang- en sluitwerk. In hun keuken staat Nivea Sun Protect Factor 30. Maar jezelf te...

Lees verder

Zeven was ik, misschien acht. Met mijn klasgenoten vormde ik een lange rij, waaruit af en toe zenuwachtige lachjes klonken. Volgens de verha...

Lees verder

Onze taal is vol kabaal. Sommige woorden danken hun bestaan zelfs aan de geluiden die ze nabootsen: gong, koekoek, bom. Maar ook sissen, kra...

Lees verder

‘Ze zijn vriendschappelijk, diepgelovig en dapper’, noteerde de zestiende-eeuwse stadschroniqueur Molius. Hij had het niet over aartsengelen...

Lees verder

Ze treden in ’t krijt aan de rand van de stadin de strijd om geluk te herstellende Welshmen en Tommies, krap tienduizend manverenigd in code...

Lees verder

Van een stuitligging kijkt geen enkele verloskundige op. Evenmin van een kind dat met de helm wordt geboren – hoe meer zieners hoe meer vreu...

Lees verder

Kun je verschrikkingen lang van tevoren zien naderen? Ons oog is gebrekkig, leert de geschiedenis. Maar wie zijn zintuigen de kost geeft, ka...

Lees verder

Elk bos is een collectie van geuren. Je ruikt elfenbankjes. Vogelstruif. Hartstocht bij zuidzuidwestenwind. Maar een fervent lezer zal een a...

Lees verder

Toen ik zes was, kreeg ik een lui oog. Het linker. Dat bracht ongemak, maar ook vage schuldgevoelens. Ik was bang dat het een straf was voor...

Lees verder