Groen licht

Het huis van de familie Verhallen in Rosmalen heeft goed hang- en sluitwerk. In hun keuken staat Nivea Sun Protect Factor 30. Maar jezelf tegen noodlot beschermen? Onmogelijk, weten ze. Want de dood belt lukraak aan, waarna je als Brabander gastvrij opendoet. Zo verging het hun ook. In de vroege ochtend van 2 december 2018 vertelde de politie dat hun dochter Indy (17) bij een verkeersongeval zwaargewond was geraakt. Het leek een slechte film. Zo eentje die nooit door de Kijkwijzer-keuring had mogen komen. Te veel pictogrammen, die van de angst voorop.

Rewind: na bezoek aan café Lalalaa in de Bossche binnenstad fietst Indy met vrienden naar huis. Het laatste stuk in haar eentje, over de Bruistensingel op Noord. Het is kwart voor vier. Op het kruispunt met de Harendonkweg knalt een auto door rood, schept haar. De 37-jarige chauffeur uit Den Bosch stapt uit, schuift haar capuchon opzij, slaat op de vlucht. Die ochtend houdt de politie hem aan, waarna hij bekent. De volgende dag overlijdt Indy.

Wonderlijk

Augustus 2020. Aan tafel bij Ellen (50), Gertjan (54), Jonne (21) en Fenna (17). Goei volk, weet je al na één oogopslag. Een getekend, maar liefdevol gezin. Openhartig vertellen ze over Indy, die uitmuntend danste, van feesten hield en saxofoon en piano speelde. Sociaal bewogen, humoristisch maar ook naïef. Zo dacht ze lang dat Oral-B familie van Ali B. was.

In hel of hemel geloofde ze niet. Geen vlammenzee of engelen met harpjes. Toch was er iets, vermoedde Indy. Maar wat, dat blijft gissen: er is nooit een ansichtkaart van gene zijde gekomen. Wel is het gezin Verhallen aan toeval gaan twijfelen, want sommige gebeurtenissen zijn moeilijk te rijmen. Zoals? Het liftje bij de oven van het crematorium, dat het opeens vertikte. Zeldzaam, stamelde het personeel. Ze wil niet, wist de familie van Indy.

Troost biedt een foto die Ellen op 2 januari 2019 maakte, enkele uren na een regenbui. Alle plavuizen van het tuinpad zijn opgedroogd, behalve één. Hij ligt pal onder Indy’s slaapkamerraam. Met een grote, donkere regenvlek, in de werkelijk volmaakte vorm van een hart. Andere wonderlijke verschijnselen: inbouwspotjes die regelmatig uit zichzelf knipperen en de merkwaardige dood van de dader. Op de eerste dag dat hij zijn straf – vier maanden onvoorwaardelijk – moest uitzitten, raakte hij onwel. Drie maanden later stierf hij in het gevangenishospitaal van Scheveningen. Aan een hersentumor.

Forever Young

Een kijkje op haar slaapkamer. Niets is veranderd, ook haar eenpersoonsbed is nooit verschoond. Eind 2018 zou Indy het verwisselen voor een twijfelaar. Achteraf een vreemd woord, want Indy’s afwezigheid is boven twijfel verheven en maakt slapeloos. Aan de muur hangen haar dansspiegel en drie paar balletspitzen. In de klerenkast wachten carnavalsjasjes op vrolijke tijden, maar de opgestikte zandhaozen en oetels weten beter. Naast de spiegel hangt haar favoriete souvenir: het toegangsbewijs voor een concert van Beyoncé in Keulen. Vanaf rij 4, stoel 19 hoorde Indy haar heldin onder meer Forever Young zingen: „Let’s dance in style, let’s dance for a while [...] Forever young, I wanna be forever young.” Het was de toegift.

Elk van de gezinsleden stapt nog regelmatig Indy’s kamer binnen. Vooral Gertjan. Even op de rand van het bed zitten en mijmeren. Het slaapkamerraam blijft dicht. De vier hebben al genoeg prijs moeten geven. Niet ook nog eens haar geur, die in de kamer hangt. Wat gelukkig altijd blijft, zijn de 1.269 foto’s waarop Indy staat, verzameld door vrienden en bekenden. Tijdloos is ook het tingeltangelgeluidje van haar deurhaakje, overblijfsel uit peuterjaren.

Indy’s lievelingsplek in huis? De zoldertrap op, naar haar kleine chill-kamertje. Op een plank liggen haar studieboeken van havo-5 en oude schriften. Voor het vak Levensbeschouwing schreef ze op haar twaalfde: „Ik hoop dat ik maar 85 word, en niet meer leef als ik 90 ben en dan niets meer kan.” Er ligt ook een ANWB Theorieboek voor rijbewijs-B. Dat wilde ze halen. Op pagina 129 begint hoofdstuk 6. Onderwerp: gedrag bij kruispunten. Paragraaf 6.1 benadrukt de noodzaak van voorzichtig naderen. Maar papier is geduldiger dan sommige verkeersdeelnemers.

In 2019 ontstond het idee voor een gedenksculptuur. Oogmerk: een blijvende herinnering aan Indy en een waarschuwing aan allen in het verkeer. Er volgde veel overleg, ook met de gemeente. Met succes: de Brabantse beeldhouwster Nadia Gonegaï maakte zeventien bollen met teksten, tekeningen en afdrukken. Zestien bollen verwijzen naar onder anderen gezins- en familieleden, vriendenclub De Ranjasquad, het Rodenborch College en dans- en balletschool Geraldine. Samen omringen ze de zeventiende, kleine bol in het midden. Een zilverkleurige met een kroontje, want Indy was een prima ballerina.

Kruispunt

Indy doneerde haar milt, lever en nieren. Maar vooral haar levenslust. „We gaan verder”, zegt Ellen, met stille bijval van Gertjan. „We kunnen niet voor altijd treurig blijven. Jonne en Fenna staan nog aan het begin van hun leven. Zij verdienen een toekomst.” De tijdloze boodschap van het gezin Verhallen? Soms sta je op een belangrijk kruispunt in je leven. Een keuzesituatie, die ongekende consequenties kan hebben. Denk dan na, doe het goede. Laat de dood geduldig wachten voor rood, geef groen aan liefde en leven.

__________________

Publicatie Brabants Dagblad: 24 augustus 2020. Een bewerkte versie van deze tekst sprak ik op 23 augustus 2020 uit bij de onthulling van het monumentje. Noot aan de lezer: de reactiemogelijkheid zal na herziening van de kronieksite vanaf nazomer 2020 weer in gebruik worden genomen.