Krijt

Ze treden in ’t krijt aan de rand van de stad

in de strijd om geluk te herstellen

de Welshmen en Tommies, krap tienduizend man

verenigd in codenaam Alan

Op het plein springt een meisje – ik schat amper acht

in haar wereld van stoepkrijt en stilte

zij hinkelt sinds negentienveertig en smacht

naar een pad dat niet eindigt in kilte

Vervaagd zijn de vakken, haar lot ongewis

want gewist is het krijtcijfer zeven

ze werpt in haar eentje een kogelrond steentje

op elf – de waan van het leven

Zij hinkelt zich buiten de werkelijkheid

van vrees en verduisterde zonnen

maar plots breekt de stilte, de tijd en haar krijt:

de slag om Den Bosch is begonnen

Aus bei mit, bei mit nach, mit seit von zu

hinkelpad, struikelpad, namen die vallen

never forget Liam, Conway or Lou

zij schonken lucht, gaven adem aan allen

Na zes dagen strijd loopt een jongen uit Wales

naar het kind dat de pas wil versnellen

dan stopt hij een wittige steen in haar hand

“Draw your world”, zegt hij zacht, “I am Alan”

Verwonderd kijkt zij naar het hagelwit krijt,

geschenk uit de rotsen van Dover

en tekent de vrede, Den Bosch is bevrijd,

krast blij op een wolk ‘war is over’

Met zonnen van kalk versiert zij de stad

die nooit meer van licht bleef verstoken,

koester de vrijheid, onschatbare schat

laat het krijt van de tijd ongebroken.

__________________

Publicatie in Brabants Dagblad: 26 oktober. Liedtekst in opdracht van gemeente Den Bosch en November Music geschreven. Op de tekst schreef Jesse Passenier de vierstemmige compositie "Alan', die op zaterdag 26 oktober op de Parade in Den Bosch is uitgevoerd door Vocaal Ensemble Markant plus vijfentwintig extra zangers.