Nazareth

Het is kalm in Nazareth. Geen luchtalarm, stenen of traangas. Volgens de brievenbussen wonen de zusters Hilaria, Maria en Liberata hier. Geen joden of Arabieren. Nou ja, verderop. Daar zit shoarmatent Tolgahan. Maar dat is in de Molenstraat.

Al 215 jaar is Nazareth het klooster van de Franciscanessen te Oirschot. Er wonen nog 39 nonnen. In de gangen geurt groene zeep. Maar het geloof zal hier niet vlot uitglijden. Zelfs de echo’s in het trappenhuis stellen je gerust. Luister zelf: “My God, will you guide me now or never?”

Ever, ever, ever.

Zuster Melchiara volgt Gods wegen zonder looprekje. Dat is knap. Want ze is 99 jaar. Ze woont op kamer LAV 2009. Aan haar muur hangt een familiefoto. Veertien broers en zussen had ze. Allemaal dood. Wel in de hemel.

Op tafel ligt de Friesland Post. Heimweeletters. Want Melchiara komt uit Bolsward. Haar meisjesnaam: Agatha. Toen ze zeventien was, had zij geen Elfgebedentocht nodig om geloofskracht te vinden. Het klooster trok. Vooral Oirschot. Daar reden de nonnen paard, wist Agatha van een foto. Dat stoere tafereeltje kreeg ze niet uit haar hoofd.

Op 23 februari 1932 vertrok ze. Volgens het KNMI Archief was de relatieve luchtvochtigheid in Friesland die dag 88%. Met uitschieters in Bolsward: waterlanders bij haar afscheid. Op het station wachtte Pierre, de bleue zoon van de notaris. Hij liet een medaillon in Agatha’s jaszak glijden. Toen zwaaide hij de trein naar de horizon. Einde verkering.

Ruim 81 jaar na haar intreding is ze nog geen heilige, lacht de zuster. Een engel evenmin. Gelukkig maar. Ze staat vooral bekend om haar pit, passie en progressieve inslag. Af en toe zit ze op Skype, met een nicht uit Wenen. Ook bij Hotmail kennen ze Melchiara. Het e-mailadres van God? Zal ze zo opschrijven.

Boven haar bed hangen de aartsengel Gabriël en Sint Joris en de draak. Katholieke borduursels van haar zelf – de kruissteek. Op de kastdeur is een kleurig affiche geplakt. Het heet ‘Vogels in onze tuinen’. Kijk: de sijs, de merel, de putter. Links van de kast staat een kunststof kerstboompje. Met Jozef, Maria en het kind Jezus. Of Melchiara de verrukking van het moederschap heeft gemist? De zuster lacht aangedaan. In haar ogen spelen kinderen.

Elk jaar kleurt Kerstmis haar wangen rood. Van lichte opwinding. Want even staat de wereld stil bij stalgeluk. Wel maakt ze zich zorgen. Over de haat, wraak, razernij. Zelfs in het land van Nazareth. Dat bedrukt haar. De letteromzetting van Midden-Oosten is doden om niets.

Of Onze Lieve Heer ook uit Brabant is verdwenen? Melchiara betwijfelt het. Maar als God in postcodegebied 5000 tot 5799 aanbelt, blijven veel deuren vergrendeld. Nou, dán niet. Wel spijtig.

Nog even. Dan is het 2013. Op 26 februari wordt ze honderd – Deo Volente. Haar verjaardagswens? Een uur lang de receptie en telefooncentrale van Nazareth bedienen. Of langer. Want Melchiara is nog niet klaar. Hier, op aarde.

Gelukkig is ze zo gezond als een vis uit het meer van Jericho. Alleen: haar oren haperen. Twee gehoorapparaatjes draagt Melchiara. Nou ja, sinds kort nog maar eentje. De rechter is ze kwijt. Niet erg. Als God roept, zal ze Hem horen. Zelfs als het batterijtje leeg is. Op die dag zal ze nog één keer naar haar affiche kijken. Met de putter, de sijs, de merel. Dan zal ze vredig gaan. Tijd voor de paradijsvogel.

_________________

Publicatie 21 december in BONT, maandmagazine Eindhovens Dagblad en Brabants Dagblad | illustratie: Ies Schute www.iesschute.nl