Bladblazer

Sommige mensen gaan in de loop van hun leven op tuingereedschap lijken. Harken. Tangen. Botte bijlen. Het ergste? Bladblazers. Vrijwel altijd zijn het oudere, witte mannen, met een maniakale liefde voor ordening. Zodra de O in de maand zit, raken ze uit hun doen. Oktober is een kwelling, november een hel. Gek maakt het ze, vallend herfstblad. Dat dwarrelt maar rond, zonder gemeentelijke vergunning. Alle kanten op, zelfs ’s nachts. Anarchisten zijn het, bladeren. Ze gehoorzamen enkel de wet van de zwaartekracht.

Volgens de statistieken stijgt de verkoop van bladblazers al jaren. Hoe chaotischer de wereld, des te sterker het verlangen naar regie over een vierkante meter. De bladblazende man haalt zijn vaderdagcadeau uit het schuurtje, haalt diep adem en offert zich op. Hij herstelt de orde. Onverstoorbaar, luidruchtig, in een walm van triomf en diesel.

Het is zowel een ergerlijk als vermakelijk tafereel. Vaak vermoed ik een wiskundige formule: het formaat van de ronkende bladblazer is omgekeerd evenredig aan de afmetingen van het mannelijk lid in kwestie. Nog een waarneming. Zoals sneue types vroeger ‘Killroy was here’ in de toiletdeur krasten, wil ook de bladblazer zijn handtekening achterlaten: een onberispelijke leegte. Maar lang duurt dat nooit. Terwijl de man – het zijn nooit vrouwen – zich omdraait, revancheert de natuur zich met vlagerige wind.

Een hardnekkige bladblazer is mijn verhuurder, die onder me woont. In de lente en zomer verkleeft hij met zijn stretcher. Maar als de O de kalender binnenwaait, veert hij op. In zijn gepensioneerde ogen gloeit blaaslust. Mores zal hij ze leren, de afvallige bladeren. Vooral op stoep en straat. Over een lengte van zo’n zestig meter ontdoet hij de openbare ruimte van de hondsbrutale natuur. Noem het een roeping, voor zover die boven zijn takkenherrie uit te horen is. Onlangs zag ik de huisbaas eindeloos duelleren met één blaadje. Het hield heldhaftig stand, op de bordestrap. De enorme bladblazer bereikte stormkracht. Ik dacht aan Windforce 11, het droefgeestige hitje van de Bossche zangeres Nadieh, die op haar zevenendertigste overleed. Toen liet het blaadje los.

Voor de goede orde: het is te billijken dat de gemeente bladeren op voet- en fietspaden verwijdert. Een valpartij gun je niemand. Maar bladblazende particulieren – met name de obsessieve structopaten – zouden onder het Wetboek van Strafrecht moeten vallen. Ondertussen blijven ze tegen de herfst vechten, het seizoen dat hun leven zin geeft. Een verloren zaak, want dit is ’s-Hertogenbosch. Tussen de letters van die veelzeggende plaatsnaam ritselt groen, geel, bruin en rood blad. Naast 91.000 losstaande bomen vind je in deze gemeente ruim 250 hectare bos en bosplantsoen. Nog meer feest: de kale Parade krijgt morgen alvast 43 iepen en 48 lindes. Iedereen is welkom. Eén waarschuwing: op bladblazerbezit wordt gefouilleerd.

__________

Publicatie in Brabants Dagblad: 23 november 2021