Reiziger [1]

Sommige Bosschenaren zijn zo beducht voor heimwee dat ze in hun reiskoffer een schuddebolletje meenemen. Als je het heen en weer beweegt, dwarrelt er sneeuw over een piepkleine Sint-Jan. Hotelkamertroost, waar geen bijbel in een nachtkastje tegenop kan. Maar Erik Lathouwers (33) kon zonder. Op z’n negentiende verliet hij tijdelijk Den Bosch, de stad die hij indertijd te ansichtkaarterig vond: te klein en te braaf. Twee maanden leefde hij in Brazilië, waar hij armoe en kinderverwaarlozing in sloppenwijken zag.

Na terugkeer bleven die beelden spoken. Tijdens zijn opleiding Sportmanagement in Amsterdam besloot hij een zwemproject voor kinderen in Guatemala op te zetten. Locatie: het stadje Ciudad Vieja. In 2011 vertrok hij met vierduizend euro, inclusief ontwikkelingsbijdrage van de gemeente Den Bosch. Tot hij ontdekte dat het zwembad van Ciudad Vieja leeg was. Het kon vol, grijnsde de lokale sportambtenaar, mits Erik dat zelf zou betalen. De Bosschenaar trapte niet in de waterval. Het geld schonk hij aan een buurtschool, die er voetbalgoals, shirts en een gymdocent van bekostigde.

Na een half jaar keerde hij terug. Afgestudeerd, 24 jaar oud en onverminderd reislustig. Na wat TempoTeam-baantjes haalde hij een rijbewijs voor touringcars en verhuisde in 2014 naar Londen. Zijn hamvraag: overleeft een Bosschenaar een stad met negen miljoen inwoners? Ja, als het maar gezellig is. Vijftien maanden reed hij bussen van Clarks Coaches. Zijn specialiteit: voetbalsupporters bij uitwedstrijden vervoeren. Zo hobbelde hij wekelijks door Engeland met zingende en apekooiende fans van Westham United, Queens Park Rangers en Watford FC. Talloze wedstrijden in vreemde stadions zag hij – buschauffeur zijn is een uitvak.

In Londen ontdekte Erik meer klasseverschillen dan in Den Bosch. Nou ja, niet op het jaarlijkse kerstfeestje van het busbedrijf: een scheefgezakte rendiermuts, dronkenschap en losbandigheid maakt iedereen gelijk. Bovendien zorgden illegaal gokken en drugsgebruik voor extra gewijde stemming. Op die kerstavond in Londen zag Erik hoe dun het glazuur van de beschaving is: wij zijn dieren die beschamende foto’s maken.

Af en toe rispte de heimwee op. In 2015 keerde hij terug naar de Sint-Jan en keek er langdurig naar. Dat gaf de kracht voor hernieuwd afscheid. Zijn missie: ontwikkelingswerk in Peru. Zes maanden gaf hij les op scholen en leidde hij jonge vrijwilligers uit westerse landen. Werk in overvloed: van vuilnisprojecten tot de bestrijding van bloedarmoede. Maar ter plekke groeide zijn bezorgdheid over westerse levensstijlen die arme landen kopiëren. Op kleuterscholen zag hij melkgebitten met zwarte tanden. In de dorpen waren flessen betrouwbaar drinkwater duurder dan Coca-Cola.

In 2016 stond hij weer bij de Sint-Jan. Het sneeuwde niet. Zonder heimwee naar reizen besloot hij Den Bosch te gaan veranderen. [wordt vervolgd]

__________________________

Publicatie Brabants Dagblad: 28 oktober 2020. Deel 2 verschijnt op 11 november. Noot aan de lezer: de reactiemogelijkheid zal na herziening van de kronieksite in 2021 weer in gebruik worden genomen.