Hambaken [1]

Het ziet eruit als een honderdvijfenveertig-in-een-gros-huis. Niets opvallends, al kan de tuin wel wat magnolia’s of ridderspoor gebruiken. Achter de voordeur verwacht je een gezin, stel of alleenstaande. Maar schijn bedriegt, zelfs/vooral – doorhalen wat u niet van toepassing acht – op de Hambaken. Want dit is geen alledaags pand.

Een naambordje ontbreekt. Niet onbegrijpelijk, in een huis met verloop – sociaal werker Youssef Noudri kan wel blijven schroeven. Op dit adres leren jongvolwassenen zelfstandig wonen, wat soms een jaar vergt. Volgens het welzijnswoordenboek hebben ze een rugzakje, maar een hutkoffer is beter toegemeten op hun levenslast. Dat geldt ook voor bewoner Bas, die in de keuken aanschuift. Op tafel liggen zijn rode kickbokshandschoenen. Merk: Everlast. In het Hollands: Altijddurend, net als het gevecht dat Bas met het leven voert. Maar de pauzebel heeft geklonken. Na achttien jaar is er hoop.

De wieg van Bas stond elders op Noord. Thuis was het geen feest. Zijn jeugd is vooral een verzameling postcodes: een pleeggezin, opvanghuis in Oss, verslavingskliniek in Schijndel. De laatste woonplek was 4836 AB. Nog preciezer: de jeugdgevangenis van Breda. Twee maanden inclusief taakstraf kreeg Bas. Plus een agressieregulatietherapie. Vijfentwintig letters, mooi woord voor galgje. Maar niet voor Bas. Hij wil geen enkele strop meer riskeren, hij wil geluk.

Op z’n veertiende belandde hij op het verkeerde pad. Diefstalletjes, drugs. Zijn grootste probleem: een kort lontje, ook buiten de jaarlijkse vuurwerkperiode. Bovendien heeft ie een gat in z’n hand. Achtduizend euro schuld, onder meer aan VGZ-premies en justitiële boetes. Een bewindvoerder helpt hem orde op zaken te krijgen.

Dat doet ook sociaal werker Youssef, die zelf in de Hambaken opgroeide. Hij kent er elke brandgang, maar van smal denken houdt hij niet. Een brede aanpak kenmerkt zijn hulpverlening. Want huisvesting is belangrijk, maar ook sport, werk, onderwijs en respectvolle omgang. Eerder richtte hij Hambaken Gym op, het huidige Young Connect. Sinds maart 2019 leert hij jongvolwassenen om op eigen kracht te wonen. Het Hambaken-huis, dat hij van een bevriende makelaar huurt, heeft plek voor drie bewoners. Dit voorjaar zijn er twee: Ali en Bas. Stoer, maar zonder strafblad, verbittering of beschadigd vertrouwen geboren. Waar ze het hardst naar verlangen? Danny de Munk zong erover. Twee zachte armen, al eten ze liever een kickbokshandschoen-zonder-mayo-of-ketchup op dan dat ze dat hardop zeggen.

Op de arm van Bas staan acht letters getatoeëerd: Cheyenne. “Mijn eerste liefde, mijn eerste ondergang”, zegt hij dof, alsof hij de slag bij Wounded Knee heeft verloren. Tweeënhalf jaar waren ze samen. Nu overweegt hij om Cheyenne onder een balkje van inkt te laten verdwijnen. Eén geluk: hij houdt nog genoeg arm over voor de ware. 

_____________

Publicatie in Brabants Dagblad: 3 juni 2020. Deel 2 verschijnt op 17 juni. Noot aan de lezer: de reactiemogelijkheid zal na herziening van de kronieksite vanaf nazomer 2020 weer in gebruik worden genomen.