Boodschappen in Boschveld [slot]
Onder hamsters in Boschveld gaat al maanden het gerucht dat AH een filiaal in het winkelcentrum gaat openen. Dat klopt. Aan de Copernicuslaan, in 2017. Vier buurtzaken zullen moeten wijken. Tot die tijd fungeert een van de lege panden als wijkdienstenwinkel. De Copernikkel heet dit koffiehuis annex kledingatelier. Het is ook een hospice voor halfdode computers, al heeft digidokter Mike miraculeuze genezingen van Dells en Atari’s op zijn naam staan.
Aan een pilaar hangt een menukaart met een 06-nummer van BoschveldWereldKeuken. Op bestelling maken buurtvrouwen gerechten uit hun windstreek. Naast dolma uit Koerdistan en bajiya uit Somalië is Hollandse appeltaart verkrijgbaar. Op tafel dampt al een schaal Marokkaanse doughnuts à 50 eurocent. Eigen baksels van de schuchtere negenjarige Ahlam. Zij hoopt op een karavaan van kopers.
Oudgediende Ton nipt koffie. Hij is oprichter van de fietswerkplaats aan de Kelvinstraat, waar hij buurtkinderen onder meer banden leert plakken. Je bent vooral pedagoog, glimlacht Ton. Opvoedkundig zitten bij sommige kinderen wat spaken los. Verder heeft hij zo’n 75 allochtone vrouwen leren fietsen. Bijna elke dag is Ton in De Copernikkel te vinden. Een onmisbare vrijwilliger. Zijn hart? Koper noch nikkel. Vermoedelijk goud.
Wat verderop gaapt de deur van DB Ink, een van de zeven Bossche tattoo-shops. In de behandelstoel zit Joey uit de Aawijk, die morgen 25 wordt. Zijn rechterarm lijkt op een reclamebord van Holland Casino. Op zijn biceps is een draaiende roulettetafel getatoeëerd. Het balletje suist richting elleboog. Mocht de croupier het spel stilleggen: geen nood, want het gokpaleis van Joey is groot. Op zijn onderarm staan ook dobbelstenen en speelkaarten in inkt vereeuwigd. Het gehele kunstwerk kost 30 uur tatoëeren. Of Joey links en rechts nog plek over heeft? Jawel hoor, maar de volledige tekst van de Wet op de Kansspelen – 11.724 woorden – gaat niet meer lukken.
Ondertussen werkt tatoeëerder John stug verder. Hij is blij met zijn stek, al staat er nog geen ‘I love Boschveld’ op zijn rug. De charme van het vak? Een tattoo past bij alle rangen en standen: ook Rombouts is welkom. Hij verklapt alvast het ontwerp voor de burgemeester. Een – nee, verrassing.
Op de stoep van Turkse supermarkt Sonay lokken granaatappels, kaki’s en mispels. Al 25 jaar jaar runnen Fuat en zijn broer de zaak. Tweederde van hun klanten is allochtoon. Bij Sonay geuren broden uit Libanon, soep uit Bosnië, noten uit Afghanistan. In de slagersvitrine wachten lamsnekkek en schapenballen. Weer eens wat anders dan bierworstjes.
Op de hoek van het winkelcentrum zit Susanne in eethuisje BBQ Mangal. Ze bestiert het met haar Turkse man Erdogan. Eind 2013 zijn ze begonnen. Erdogans eerste daad: alle drugsgebruikers buitenvegen. Snuiven mag nog. Maar alleen de bedwelmende geur van hun köfte, pirzola en lahmacun.
Bij herenkapper Diva leunt Fuad in de deuropening. Hij is Koerd uit Noord-Irak. Zestien jaar geleden vluchtte hij. Terug kan niet. Ruzie, bromt Fuad. Hij maakt een snel handgebaar langs zijn keel. Het oogt niet als een scheerbeurt. Fuad maakt zich vooral zorgen om IS. Fundamentalisme nekt de islam, elke onthoofding is een krantenkop.
Binnen zit Javaid uit Iran ontspannen in de kappersstoel. Zijn bakkebaarden worden bijgewerkt. Javaid heeft zijn ogen dicht. Vrijheid is een scherp mes vertrouwen.
_________________________________
Publicatie in Brabants Dagblad: 6 mei 2015. Deel 1 [eveneens op deze site] verscheen op 22 april.