De eend van Brandon

De zomervakantie is voorbij. Dat vindt Brandon (12) geen ramp. Zo leuk vond ie het niet op Vinkeloord. Een week met z’n moeder in een caravan. Alle dagen regen.

Sinds een week zit hij in de brugklas van de Bossche Vakschool op Noord. Later wil hij kok worden. Zijn studieboeken staan naast het stapelbed. Dat deelt hij met zijn moeder. Brandon ligt boven, Christine (29) beneden. Andere slaapkamerkost: de Bijbel, Pinkeltje en de Van Dale Nederlands voor Anderstaligen. Op pagina 676 staat wat een verblijfsvergunning is. Met een voorbeeldzin: “De vluchtelingen moesten vijf jaar wachten op een verblijfsvergunning.” Het is een verouderd woordenboek. Uit ruimhartiger tijden.

Christine komt uit Kenia. In maart 2008 vluchtte ze naar Nederland. Zo ontliep ze een gedwongen huwelijk. Zij is protestant, de beoogde bruidegom een moslim van dik veertig. Hij wilde dat Christine geknipt zou worden. Geen bruidskapsel. Knippen is besnijden.

Helderziend is Chistine niet, maar ze koos voor Den Bosch – later viermaal uitgeroepen tot Meest Gastvrije Stad van Nederland. Onderdak kreeg ze op De Muntel. Nu woont ze op Noord, zeven hoog op de Klokkenlaan. Huurder is een man uit Nigeria. Driezitsbank, schotelantenne, wasrekje: alles is van hem. Behalve haar slaapkamerboedel, eer en hoop.

Christine schenkt koffie. Met koekje. Op tafel staat melk van de Lidl. De houdbaarheidsdatum is haast verstreken. Die van de genade is al voorbij. Staatssecretaris Teeven wil Brandon uitzetten. Samen met 600 andere minderjarigen valt hij niet onder het kinderpardon – een ingewikkeld juridisch verhaal. Ondanks stille diplomatie van burgemeester Rombouts en een Twitter-actie blijft Haagse barmhartigheid uit. De laatste procedure loopt.

Een atlas ontbreekt in het flatje. Maar Brandon kan Kenia foutloos aanwijzen. Alleen zegt het hem zo weinig. Vanaf zijn zesde is hij Bosschenaar. Hij zat op voetbalclub OSC, nu op reddingszwemmen in het Sportiom. Op zijn oude basisschool De Kameleon won hij de carnavalsprijs 2013 voor mooist verklede kind. Brandon was schildpad, z’n lievelingsdier. Van asielprocedures ga je traagheid waarderen.

In de keuken zet Christine nieuwe koffie. Voor haar zoon maakt ze vaak somosa. Vindt hij lekker. Net zoals haar snert. Terug naar Kenia wil Christine niet. Geld en toekomst ontbreken. Ze hebben er ook al geen Brabants roggebrood.

In oktober is Brandon jarig. Feestje? Te duur. Boven aan zijn verlanglijstje staat een eigen kamer. Maar ja, die hebben ze niet bij de Action. Wel krijgt z'n moeder regelmatig actiebonnen. Zo konden ze pas voor een habbekrats naar Safaripark Beekse Bergen. De leus van dat wildpark: ‘Afrika, gevaarlijk dichtbij.’ Teeven zou het bedacht kunnen hebben.

Brandon zag er mooie dieren. Ook uit Kenia. Maar zijn hart ligt bij een Bossche eend. Dat zit zo: dit voorjaar ziet Brandon hoe jongens op Noord een moedereend van haar nest verjagen. Na twee dagen ontfermt hij zich over de verlaten eieren. Thuis broedt hij het legsel onder een lamp uit. Drie jonkies sterven. Eentje overleeft. Naam: Donald. Zwemles? Zeven hoog in de wastafel, maar ook in de sloot. Na het badderen waggelt Donald achter Brandon aan. Op YouTube staan de filmpjes.

Kleine eendjes groeien. Na vijf weken heeft Christine de Dierenambulance gebeld. Donald is opgehaald. Maar Brandon is blij dat hij zich over de jonge eend heeft bekommerd: iemand moest het doen. Dag Donald, dag Brandon.

____________

Publicatie in Brabants Dagblad 3 september 2014