Glasbak

De parkeerplaats aan de Molenhoekpassage in Rosmalen is verlaten. Onder een afdakje staan karretjes van Albert Heijn. Oude boodschappenlijstjes spreken over yoghurt, bladerdeeg en prei. Op geen enkel briefje staat vers geluk. Dat was er waarschijnlijk nog.

Vrijwel alle winkels aan het plein zijn dicht. Begrijpelijk, het is Koningsdag. Wel geopend is Cafetaria De Toekomst, maar de Aziatische eigenaar kijkt alsof hij de naam van zijn snackbar amper vertrouwt. Vanouds is dit plein een hangplek voor inzamelbakken. Ze staan hier dag en nacht. Zeven voor glas, vier voor plastic en drie voor textiel. Applaus, want van alle 150 glasbakken in de gemeente Den Bosch zijn die aan de Molenhoekpassage het drukstbezocht. Hun maandelijkse oogst is 20.000 kilo. Het hoogtepunt ligt rond oudjaar en daags na carnaval – Glaswoensdag.

Voor de statistici: van alle lege flessen en potten is 49% wit, 37% groen en 14% bruin. Volgens de Afvalstoffendienst kiepert de Bosschenaar jaarlijks ruim 20 kilo glas in de bak. De Tilburger krap 16, de Eindhovenaar 19 kilo. Drinken wij meer? Of zijn we duurzamer?

Ah, bakbezoekers! Corry (71) en Wim (77). Te voet. Met plastic en flessen. Zij geloven in hergebruik. Ook van taal. Want Wim mompelt wel drie keer „valt-wel-mee”. Dat vindt Corry niet. Eén literfles jenever per week voor manlief noemt zij fors. De dop erop, zeggen haar ogen.

Matelozer is Roel (60). Wekelijks brengt hij zo’n 20 à 30 stuks glaswerk. Zijn auto is volgestouwd met instrumenten. Voor straks, een sessie in café Lohengrin. Nee, het rockhitje ‘I love the sound of breaking glass’ van Nick Lowe gaan ze vanavond niet spelen. Een van de glasbakken puilt uit – alcovol. Op de fles van het merk Slurp, die half uit een gat steekt, moedigt de fabrikant aan om kennis te maken met ‘The Slurp Way of Life.’ Maar René (54), die glaswerk uit zijn kofferbak tilt, nipt liever van goede wijn. Toch kan aandachtig drinken nog een karrenvracht flessen opleveren, bewijst hij. Met souplesse laat hij een Fondillon Gran Reserva 1986 in de diepte glijden.

Achter de containers staat het pand Huygensstraat 19 te koop. Ging het woongenot aan scherven? Zou kunnen. Glasbakken maken herrie – een fluwelen afdronk garandeert nog geen zachte val.

Zus (76) kent het geluid van een harde smak. Voorzichtig haalt ze de scherven van haar gesneuvelde vissenkom uit een tas. De bewoners? Eén goudvis stierf op slag. De andere bleek schijndood, toen ze hem in het toilet liet plonzen. Begon-ie opeens te spartelen! Maar ja, toen had Zus al doorgetrokken. Terug naar zee, hoopt ze.

Aan de Molenhoekpassage ligt een Gall & Gall. Een man met leverkleurige fietstassen stopt. Maar de slijterij is dicht. Soms is het lot oranjebitter. Verderop propt Yvonne (49) een zak in de kledingbak. Het zijn de stoffelijke resten van een dagje vrijmarkthandel. Ze mikt ook twee sherryflessen bij het glas. Maar schrijf maar één fles op: praat heb je zo.

Ook glasbakken vertellen. Wie z’n oor tegen de ijzeren wanden drukt, hoort verhalen over geboorte, liefde en dood. Onvolledige verhalen, want drank brengt vergetelheid. Zo stiefelt het geheugen van Rosmalen langzaam achteruit. Alles raakt vergeten. Maar niet waar de glasbakken staan.

_____

Publicatie in Brabants Dagblad: 30 april 2014

Bij boekhandel Heinen in Den Bosch is de bundel 'Stadskronieken' [36 columns met 36 full colour foto's van Mac Bolsius] voor 10 euro te koop. Hard cover, 96 pagina's inclusief nawoordjes over 'hoe de vlag erbij hangt' in het leven van de beschrevenen.