Au

Sander kan goed tegen bloed. Zijn ouders grepen vrijwel dagelijks bijl of mes. Vaak spatte het tegen de tegels omhoog. Zij hadden delicatessenzaak Tecklenburg in de Visstraat, ook voor al uw wild.

Tam is Sander nooit geworden. Hij houdt van feest, borrel en sigaretje. Maar vooral van zijn werk. Al zeventien jaar is hij chauffeur en medisch assistent op de ambulance. Zijn vaste wagennummer is 111. Ook buiten carnaval. Ongevallen? Zelf nooit gehad. Afkloppen, op spalkhout.

In de wachtruimte van de Regionale Ambulance Voorziening (RAV) zit verpleegkundige Miranda in gele werkplunje. Nietsvermoedend roert ze in haar thee. Even doordrinken! Want over drie minuten zal haar pieper uitrukcode A2 melden – spoed zonder levensgevaar. In een kunstencentrum is een 26-jarige danscursiste lelijk ten val gekomen.

Actie. Binnen zeven minuten zijn Sander en Miranda op de onheilsplek in Vlijmen. Op de balletvloer ligt pechvogel Imke. Kruisbanden in- of afgescheurd, oordeelt Miranda, die de verbandkoffer opent. In de ogen van het balletmeisje sterft een zwaan.

Zo’n 76 keer per dag zwaait blauw ambulancelicht over Brabant Noord. Doodsnood op de zandgronden? Mwah, dat mag je met een korrel fysiologisch zout nemen. De weinig zelfredzame burger belt graag bij hik, piep of au. Zo dreigt 112 in Meldpunt Wissewasjes te veranderen. Toch rukt de ambulancedienst uit. Anno 2013 kan zelfs de Brabander letselschadeadvocaat vlekkeloos uitspreken.

Terug naar Den Bosch. Op de A59 mijmert Sander over de jaren negentig. Mooie tijd: als ze een zieke naar Tilburg brachten, reden ze soms over België terug. Sloffen sigaretten halen. Of die keer patiëntenvervoer naar Scheveningen: mooie zomerdag, tijd over. Ver-ruk-ke-lijk strand. 

Nu is ziekenvervoer een product. Maar de zachtmoedigheid is intact gebleven. Zo mogelijk honoreren Sander en Miranda laatste wensen van terminale patiënten: met een man op de brancard door het splinternieuwe huis van zijn zoon rijden. Of even langs dat weitje, voor afscheid van iemands paarden. Een hoofdstuk apart vormt de dood. Pas nog vonden ze een man in zijn huis. Zijn herdershond zat naast hem. Sander is er maar een eindje mee gaan lopen. Dat zwaailicht kon wel uit.

Terug op het nest in de Vogelwijk. Maar de pauze van het team is kort. Oproepcode B: de 71-jarige meneer Van de W. moet van het JBZ naar het Bernhoven Ziekenhuis in z'n woonplaats Uden worden overgebracht. Niet uitzonderlijk: in 2012 turfde de RAV 16.813 ritjes besteld vervoer.

Bij het JBZ gaat een slagboom omhoog. „We pakken de artiesteningang”, grinnikt Sander. Op de afdeling Cardiologie wacht de bedlegerige passagier. Zijn tas met Quote-500 en bonbons bungelt naast de monitor. Hartslag: 72. Bij de lift zwaaien familieleden hem uit. Meneer daalt, zijn hartslag stijgt. Al twaalf keer is hij gedotterd. Hij verlaat Den Bosch met hartslag 75.

Langs het kanaal, weinig vaart. In deze avondspits vertelt meneer Van de W. honderduit. Over de langeharentijd van The Beatles, waar zijn herenkapsalon ernstig onder leed. Over zijn kinderen. Over hoop. Miranda luistert liefdevol en lacht – Florence Nightingale is niet dood.

Uden. Deuren, gangen. Lekkerbekjes. Dat eten ze vandaag in het Bernhoven Ziekenhuis. De visgeur zwemt rond. Op kamer B2O.038 eindigt de reiziger. Thuis, in Uden. Home is where the heart is. Gezakt naar 68.

________________

Publicatie in Brabants Dagblad: 16 oktober 2013. Het slot van dit tweeluik over de RAV Brabant Noord verschijnt op 30 oktober.

Attentie

Op donderdag 24 oktober verschijnt Stadskronieken: 36 columns over Den Bosch, haar buurten, bewoners en bezoekers. Brabants Dagblad-fotograaf Marc Bolsius maakte bij elk verhaal een foto. Ook biedt het boek 36 nawoorden: hoe hangt de vlag er nu bij in het leven van de betrokkenen?

Stadskronieken [96 pagina's, hard cover] is verkrijgbaar bij boekhandel Polare Heinen in Den Bosch. Prijs: € 10. Bij voorintekening € 7,50. Interesse? Stuur een mailtje aan stadskronieken@gmail.com en je komt op de voorintekenlijst.