Oud-roze

Het ging niet langer. In oktober zijn ze verhuisd. Van Hintham naar Rosmalen: appartementje 218 van De Annenborch, een woonzorgcentrum. Dat zie je. De gevelbelettering is oud-roze.

Riet is 86, Joop 85. Zij is slecht ter been, stoot zich vaak. Maar Hansaplast en jodium komen vooral van pas als Riet herinneringen ophaalt: haar geheugen is vlijmscherp. Dat van Joop niet: lichte dementie. Ooit was hij boekhouder bij de raffinaderij van Fina. Nu is hij grotendeels opgebrand. Zijn leefgebied is verkleind tot Rosmalen. Maar het buitenland draagt hij altijd bij zich: in zijn rug zit een Duitse granaatscherf, erfenis van de beschietingen op 1 november 1944 in de Muntel.

Afgelopen winter heeft Riet vaak gehuild. Haar uitklapbare kerstboom bleef ingeklapt. Heimwee naar Hintham: dat bestaat, al hebben medici er nog geen sluitende verklaring voor. Toch went De Annenborch, zegt Riet. Eerlijk gemompeld: het is er fijn. Mocht reïncarnatie bestaan, dan wil ze alvast voor de volgende keer reserveren. Met Joop.

Ze houden zich aan de Tien Geboden, maar vinden het geen misdrijf om de tijd te doden. Hoe? Kletsen, lezen, wandelen. Vorige week is zelfs Expeditie Riet goed afgelopen: voor het eerst ging ze alleen op pad. Naar de Jumbo, in het dorp. Appels en chips halen. Dat vindt Joop lekker. Terug was echt verder dan heen. Tweemaal in de week gymt ze ook. Maar zonder acrobatische fratsen: een vogelnestje hoort in een boom.

Klokslag vijf. Etenstijd. Tafel 12 van Gasterij De Hoef op de begane grond is nog vrij. In de bediening werkt het trio Ypsilon: Willy, Conny en Nelly. Sympathieke vrouwen, die geduldig voor zich uit staren als een bewoner een woord zoekt: van die groene bladeren, geen sla, uit Pompeï, of nee van Popeye, ja spinazie. Doe dat maar.

Ah, daar is Helma! De 78-jarige zit in een rolstoel. Zestig jaar werkte ze bij muziekwinkel Goosen & Swagerman. Op haar kamer staan 300 klassieke cd’s. Ze heeft ook Alzheimer. Dat is geen Duitse componist van requiems. Het is somberder. Wat Helma kan opbeuren, is de Vierde van Mahler. Die eindigt met een hemelfeest.

Vaak duwt Liesbeth (81) de rolstoel van Helma. Veertig jaar zat zij in het klooster van de Carmelitessen. Toen is Liesbeth buitengezet. Heel verhaal, God weet waarom. Nu woont ze hier. Waar Liesbeth van houdt? Diepe rust. Zo vormt ze met Helma het aandoenlijke duo Stemvork en Stilte.

Verderop springt receptioniste Jolanda even achter de toonbank van het winkeltje. Altijd handig: zilveruitjes, Rivella en Steradent. Er staat ook een wenskaartmolen. Vooral de kaart ‘Met oprechte deelneming’ – verkrijgbaar in elf soorten – loopt lekker. Maar het vakje ‘Baby op komst!’ puilt uit.

De Annenborch kent veel protocollen. Toegangsbewaking, brandalarm, medicijnverstrekking. Maar de dood houdt zich daar niet aan. Als een bewoner is overleden, staat er bij de receptie een tafeltje. Met foto en condoleanceboek. Keesje (98) was de laatste. Wat tegenwicht biedt, zijn de ukkepukken van het kinderdagverblijf in De Annenborch. Die vrolijkheid! Soms gaan de kleintjes op bezoek bij geriatrische bewoners. Kinderen voor kinderen.

Nog even yoghurt halen, zegt Riet. Houdbaar tot 27 mei, vertelt het deksel. Joop lacht, Riet ook. Dat gaan ze dik winnen.

_____________

Publicatie in Brabants Dagblad: woensdag 22 mei