Scherven

Tot de dood onze harten scheidt. Dat was lange tijd het motto. Maar de wereld staat stevig op z’n kop. Dus ook de taal. Nu geldt: tot de scheiding onze harten doodt – of op z’n minst je geloof in die ene liefde. Als Biskon Kit, extra Gall & Gall-bezoek en We Doen Nog Een Kind niet langer helpen, zijn stoffer en blik soms onvermijdelijk. Model-Vlinder: € 2,99. Bij Blokker. Goedkoper scherven vegen? Model-Mazzel voor € 1,-. Gifgroen.

Afgelopen jaar diggelden 226 huwelijken in Den Bosch en Rosmalen. De teller voor 2013 staat op achttien – en het moet nog carnaval worden. Volgens de statistieken eindigt een op de drie Bossche boterbriefjes in halvarine. Dat is nog los van de talloze ongeregistreerde liefdes die sneuvelen. Hoeveel? Dat weet alleen Kleenex. De wegwerpzakdoekjesfabrikant zag zijn beurskoers in 2012 met ruim 14% stijgen.

Een familieverpakking tissues zal Maud niet afslaan. Die krijgt ze in d’r eentje wel op. Herfst 2012 nam ze afscheid. Van haar jeugdlief. Na 31 jaar. Ooit was het volmaakt. Helemaal af. Daarna op en af. Toen was het op. Nee, benadrukt Maud. Er waren geen viskarruzies. Geen verslavingen. Of huiselijk geweld. Zelfs geen overspel. Maar ook zonder derderangs Hollywood-scenario kan liefde opeens met de aftiteling beginnen. Wanneer precies? Dat blijft gissen. But every end has a start.

Maud vertrok. Tot Kerstmis bivakkeerde ze op een zolder bij vrienden in de Vughterstraat. Toen las ze dat BrabantWonen tijdelijk oude flats aan de Admiraliteitslaan verhuurde. Ja, die Oostblokkendozen. Maar het loopt storm. Relatiebreuk, uithuiszetting, bankroet – het waait in de wereld.

Uitgeleefd kan nieuw zijn, voelde Maud toen ze begin januari vijf hoog het flatje binnenstapte. In haar koffer: kleren, muziek en de roman The Sense of an Ending van Julian Barnes over liefde en gemiste kansen. In haar hart: een kubieke meter smart. In haar hoofd: ongesorteerde herinneringen. Zeker New York stond nog levendig voor de geest. Met Oudjaar was ze er geweest. Samen met haar ex-in-wording – want losscheuren kost tijd – en haar achttienjarige dochter Eileen. Hun laatste gezinsreis. Vanaf Manhattan had ze naar het Vrijheidsbeeld gekeken. In tranen. Ze zag meer beeld dan vrijheid.

Huisraad had Maud amper. De woning in Rosmalen, waar haar semi-ex en dochter leven, wilde ze ongeschonden laten. Geen decoupeerzaagverdriet met halve kastjes. Op Facebook schreef ze: „Kun je een huis voor nul euro inrichten?” Dat kan. Serviezen en tapijttegels vlogen Maud om de oren. Plus boekenkast Billy, satijnen gordijnen, whiskyglazen, nog drie kuub spullen en restjes verf. De muren: rood, crème, grijs, wit en terra. Dat schilderij? Van Madam Mikmak, het ruilwinkeltje op de zesde verdieping. Binnenkort geeft ze een huisfeestje. Voor de 35 gulle schenkers.

„Onze liefde was lepeltje-lepeltje” zegt Maud over haar semi-ex. In de keukenla ligt ongebruikt bestek. Gebaksvorkjes wachten in een mok van Safaripark Beekse Bergen. Op een dag zal hier verse appeltaart durven te dampen. Nu nog niet. Soms kan een geur te vroeg zijn.

Om zeven uur vanochtend keek ze uit het raam. Grijze lucht? Nee, zegt Maud. De hemel kleurde roze. Geen oudroze. Eerder nieuw. Aarzelend roze, dat wel. Maar geen grijs. Toen ging ze thee zetten.

______________________________

Publicatie Brabant Dagblad 6 februari 2012 | omwille van enige privacy is de naam Maud fictief