Theaterthriller

Hier sta ik. Achter de slagboom van het KPN-terrein aan de Prins Bernhardstraat. Telefoon kapot? Nee, onderzoekje. Naar geschikte theaterlocaties in Den Bosch. Straks naar het Paleiskwartier. Maar eerst hier achter de coulissen kijken.

Is de Prins Bernhardstraat een inspirerende theaterplek? Ja, want zij dankt haar naam aan de man wiens leven operette, kostuumdrama en tragikomedie in één was. In deze straat kan de verbeelding vleugels krijgen, die in spanwijdte de F-35 van Lockheed Martin overtreffen. Maar nu nog niet. Op dit binnenterrein staan geen acteurs of dansers. Hier staan zestig auto’s zonder tekst.

Bij de portiersloge van KPN kleumen een rokende man en vrouw. Ze lachen iets te uitbundig. Romeo en Julia anno 2012? Waarschijnlijk. Maar willen zij elkaar op het balkon van de stad – Bastion Oranje – de liefde verklaren, dan zal de souffleur toch eerst Rijkswaterstaat van het podium af moeten sissen.

Snakt het Zuidwalkwartier wel naar nieuwbouw en steigerzang? Ja, dit is het rommelkamertje van de stad. Bovendien grenst het KPN-complex aan het straatje De Mortel – een ander woord voor specie. De sterkste overweging om de betonmolen aan te zetten: in dertig jaar tijd is de functie van de binnenstad uitgebeend tot funshoppen en feestvieren. Scholen, ziekenhuis en hulpdiensten hebben letterlijk de wijk genomen. Vaak met reden, maar het centrum verliest veelkleurigheid.

Ik wandel over de Weversplaats, de sneue achterkant van de Zuidwal. Vermoedelijk ter verwelkoming van de theaterplannen zijn bij garage 12a al rekwisieten op de stoep gekieperd: acht comateuze kamerplanten, een toiletbrilverhoging, een paraplu met pantermotief en een doorgezakt nachtkastje – Echt Bosch Tejater kan z’n zoektocht naar attributen voor blijspel ‘Een nieuw geluid op de Zuidwal’ nu al staken.

Op de fiets. Naar het Paleiskwartier. Even later sta ik op een modderveld aan de Onderwijsboulevard. Pluspunt van deze theaterlocatie: hier ontwikkelt men goede smaak – HAS, ZLTO en Anton Jurgens Institute zijn de overburen. Wat ook pleit voor deze plek is de levendigheid van de duizenden studenten van Koning Willem I, Avans en andere scholen. Verder heeft het Paleiskwartier theatrale kracht. In gedachten zie ik scènes: de handenwringende vissersvrouw Kniertje, met achter haar de zeilen van de Armada. King Lear, die knettergek raakt in zijn eigen Paleiskwartier. Of het ‘Zwanenmeer’ aan de voet van de langgerekte hofvijver.

Ik kuier over het drassige terrein. Aan een bouwhek hangt een folder. Van Mandy’s Animal Care uit Vught. Mandy heeft een hondenuitlaatservice. In kwispeltaal schrijft ze: „Er wordt een uur gesnuffeld en gespeeld. De honden gaan beter in hun vel zitten. Er ontstaat een roedelgevoel.” Zou Mandy vóór het ultieme theaterdebat het college en de raad niet een uur kunnen laten ravotten? Want dat roedelgevoel wil maar amper vlotten.

Nu ís het ook een hondsmoeilijke keuze. Tussen het knusse KPN-motto ‘Altijd dichtbij’ en het lokkende ‘Somewhere over the rainbow’. De kernvragen: hoe ruim definiëren we het centrum? En wat voor theater wil de stad? Brandende vragen? Ja. Al op 15 oktober 1971 zongen Frans Halsema en Jenny Arean in Schouwburg Casino het profetische  ‘Vluchten kan niet meer.’

Halverwege de zandvlakte in het Paleiskwartier ligt een ijzeren paal. Met verkeersbord. Ondersteboven. Ik draai het bord om: doodlopende weg. Een cliffhanger, want stond dat bord hier altijd of komt het hier binnenkort?

‘Ambitie, de musical’, soon in your theatre.

_________________________________________________

publicatie in Brabants Dagblad 25 januari 2012