Ons Dorp

Knutsel vleugels van gaas, latten en doek. Bind ze op je rug. Wacht op zuidwestenwind. Spring van de Van Lanschot-toren. Vlieg, geniet en kijk. Daar, de Vogel- en Duliwijk: ingeklemd tussen Dieze, spoor en Orthenseweg. Ooit was het de Bermuda-driehoek van Den Bosch. Wat er verdween zodra je hier belandde? Goeie hoop.

De volksmond sprak van de Siep. Voluit: Siberië. Koude naam, hete buurt. Arbeidershuisjes, een woonwagenkamp, houten kapel, politiepostje, de Vaalt- alias Stronthaven en schoenenfabriek Van Haren – 20.000 paar per week. Vanaf de jaren zeventig kwamen de slopers. Nu wonen er nog 535 zielen. Tijd voor een bezoekje oftewel Close Encouters of The Siep Kind.

Ooit was de Siep dorps, nu oogt ze werelds. Vlaggen van Global Living wapperen aan het Werfpad. De GGD in de Vogelstraat verwelkomt bedevaartgangers naar Mekka op een apart spreekuur – Allah beschermt niet 100% tegen de meningokokkenziekte. Ook bij de Gamma staat de wereld op de stoep: barbecue New Delhi en tuinhuisje Florida. Achter de bouwmarkt wacht de moskee. Een kudde schaapjeswolken nadert – het heelal is halal.

Verderop in de Gruttostraat groet Stelian Teglus de klanten van Albert Heijn. Een Daklozenkrantpasje prijkt op z’n trainingsjasje. Stelian (35) komt uit de Roemeense stad Oşand. Nu woont hij in Antwerpen. Hij is forens. Elke dag brengt een auto Stelian en andere leden van de bedelbrigade naar Den Bosch. Kijk, hier in zijn rugzak: een kreukelportret van z’n kinderen. Zes en vier jaar. Stelian toont zijn trotse lach. Hoef je niet om te bedelen. Geeft-ie je zo.

Tussendoorvraag: is de Siep in de 21ste eeuw echt internationaal geworden? Bènde gek! Dit is nog altijd Ons Dorp, waar Voets, Trum, Kroon, Spruyt, Doomernik en andere Bossche families met elkaar vergroeiden – geen anti-klitshampoo tegen gewassen. In deze volkswijk roffelde Drumband Emiliaan, breiden voetbalmoeders de doelnetten van armlastig RKJVV, hielden The Bolero’s huisconcerten en durfden agenten pas een inval te doen nadat ze de polis van hun arbeidsongeschiktheidsverzekering hadden geraadpleegd.

Maar Ons Dorp is veranderd. Meer Kanskaarten, minder Algemeen Fonds. De Sieperianen zijn wijzer geworden, weet Wim Verhagen (54) uit de Kogelbloemstraat. Plus grijzer, waardoor je nog zelden arrestatieteams ziet. Vluchten met een looprekje schiet ook niet op.

Wim alias de Bobbert is stukadoor. Hij is de Pelikaanstraat geboren. Zijn 79-jarige vader, tot 2010 de roemruchte keeper van RKJVV-senioren, heet ook Wim. Bijnaam: ‘t Vèrken, want lang geleden is hij met letsel op een ladder het OJC-veld af gesjouwd. Wim jr. is blij dat de Duliwijk de sloopplannen overleeft. Kijk, daar verderop bij z’n schoonzus Ria. Die gele hijskraan: BrabantWonen. Compliment, want ze pakken het onderhoud van alle 44 woningen grondig aan. Gelukkig komt er geen groen. Van die hoge bomen op het Akelei-pleintje hebben ze al zat ellende: viezigheid op de auto’s en longklachten. Binnenkort komt er een handtekeningenactie. Met een doktersverklaring. Omhakken die handel.

Wat overeind blijft, is de zorgzaamheid. Ons kent ons. Zo organiseert Wim al twee jaar een buurtzwembad. Op de stoep, 7500 liter met glijbaan. Alle kinderen zijn welkom. Volgende project? IJsbaantje in de winter. Met Glühwein. Een buurtcafé hebben ze al. Nee, niet Metropole. Bij Chrisje, in de garage.

Wat Wim wel dwarszit: er is geklaagd. Door die-van-de-koopwoningen verderop. Ze zeuren. Over losgekoppelde aanhangwagentjes en het buurtzwembad. Zo krijgen ze hun huis niet verkocht, beweren ze. Wim weet wie het zijn. Straks gaat-ie d’r langs. Even iets verduidelijken. Maar eerst douchen. Doe vandaag maar extra koud, Wim.

______________________
publicatiedatum Brabants Dagblad en website: 07 | 09 | 11