Madam Minerva

Als kind zag ze het al. Van die lichtflitsen. Net onweer. Oma had het. Haar moeder ook. Helderziendheid: zit in de familie. Wat ze op zo’n Bossche kermisdag verdient, kan ze niet voorspellen. Maar je hebt er geen filterzakje 1x6 met koffiedik voor nodig om te weten dat het geen Nespresso Gold is.

Madam Minerva (68) uit Amsterdam leest klamme handen, tarot en gedachten. Echtgenoot Max (70), die de kassa beheert, is geen klant bij haar. Na 47 jaar huwelijk kan ze zijn humeur zo wel voorspellen. Wat ze ook al weet: dat ze in februari naar Gran Canaria gaan. Doen ze elk jaar. Winterstop.

Exact vijftig jaar geleden kreeg ze van monseigneur Bekkers in de Sint-Jan het Heilig Vormsel. Samen met andere kermiskinderen. Toentertijd stond het waarzegtentje van haar moeder op de Markt. De wereld was nog een glazen bol; het leven voorspelbaar. Alleen Carnaval en kermis kantelden de keurige Bossche samenleving. Opwinding troef: je brak je nek over palinggraten; de achtbaan rook naar roest; wie geen Jut heette, kon toch een beuk voor z’n kop krijgen.

Anno 2011 is dat over en uit; de Bossche kermis Nieuwe Stijl is een enclave van rust en braafheid. Arbowetcontroleurs, schoonmakers en sloffende agenten houden toezicht in dit tijdelijke paradijs dat voor voor € 402.000,- is verpacht. Ware angst, spanning en sensatie? Die vind je in de 21ste eeuw buiten het kermisterrein. In de samenleving, die – hoger, harder, sneller – Bungee Jump, Grijpkraanspel en Schiettent in zich verenigt.

Wankelen en houvast zoeken; het leven een Lunapark. Of je daarin zult struikelen? En wanneer? Madam Minerva hoeft niet te gissen naar het ongewisse. Zij ziet wat nadert in geluk, liefde, werk en gezondheid – de eeuwige thema’s. Vanmiddag is het druk bij haar waarzegtentje. Drie Bossche bakvissen, een giechelig echtpaar, een moslima die twijfelt maar uiteindelijk binnenstapt – ook Bossche allochtonen willen checken of ze nog een toekomst hebben.

Of Madam Minerva ook voorspellingen over Den Bosch kan doen? Ja, in een exclusieve sessie – kom maar mee. Achter haar toonbankje schudt ze de tarotkaarten. Plotseling haperen haar handen. Of er een luchtfoto van de stad beschikbaar is? Nee, niet op zak. Spijtig, zegt ze. Want aanraking van foto’s versterkt haar contact met hogere sferen. Geen nood: wat Google in het kermistentje tevoorschijn weet te toveren, is een vaag portretje van Ton Rombouts. Vanaf een iPhone kijkt de Bossche burgervader de waarzegster grofkorrelig aan. „Dat helpt”, glimlacht ze. Zorgvuldig legt Madam Minerva haar kaarten op een kleedje. „Hé, de burgemeester is weg”, roept ze opeens. Klopt: het schermpje is zwart. Maar Rombouts laat zich vlot uit de sluimerstand halen – nog 51% energie over, bemoedigt de iPhone.

Gespannen schuift Madam Minerva een gedekte kaart naarvoren. „Dit is Den Bosch”, voorvoelt ze. Ze keert de kaart: een boom vol groen blad. „Welvaart”, concludeert ze triomfantelijk. „Verder zie ik veel toeristen. Heel veel toeristen.” Of ook Jheronimus Bosch 500 een succes wordt? “Trompetgeschal”, balt de zieneres in één woord samen. „Het zal de kroon op het werk van deze man zijn” en ze tikt op het fotootje. Toch nog wat aardse vragen: zal klavertjevier ooit De Hambaken overwoekeren ? Blijft FC Den Bosch bankroet ontlopen? Nadert de Kring Vrienden een fluwelen revolutie? En zullen Bosschenaren het maagzurige populisme weerstaan? De waarzegster zwijgt. „Ik vertel nooit alles”, mompelt ze. „Mag je blij om zijn.” Buiten schijnt de zon, terwijl het regent. Het is kermis in de hel.

________________________________

woensdag 24 augustus 2011

Noot: op uitnodiging van de Stadsbibliotheek houd ik ihkv de Maand van het Schrijven op donderdag 8 september van 20.00 tot 2130/2200 een lezing + workshop over columns. Locatie: hoofdvestiging Hinthamerstraat - zie ook www.bibliotheekdenbosch.nl