Vrijgezellenavond

Morgen trouwt hij. Tijdens een pontificale mis in de Sint-Jan. Voor de stamgasten van café De Paternoster, waar hij afgelopen jaar in de weekeinden achter de tap stond, zijn zeven banken gereserveerd. Nerveus? Nog niet, glimlacht Patrick Kuis (27). Maar morgen? Lichte bibbers. Begrijpelijk: trouwen met Christus doe je ook niet elke dag.

Als kind wilde hij agent worden. Maar God boeide hem sterker. Zes jaar geleden verhuisde hij naar het seminarie aan de Papenhulst in Den Bosch. Anno Domini 2011 wonen slechts negen studenten in het binnenstedelijke Sint-Janscentrum. Maar wie hier de echo in het trappenhuis beproeft, hoort de onveranderlijkheid: wat brengen wij de Heer? Eer, eer, eer.

Kerkklokslag 18.00 uur. Vespers in de kapel. Negentien zielen knielen. Na afloop schuiven ze in de refter aan tafel. Patrick deelt de sobere maaltijd met zijn ouders en zus. Lekker trouwens, dat zwarte roggebrood. Als moeder Kuis naar Den Bosch komt, neemt ze altijd tien pakjes mee. Van bakker Rutgers uit Baflo. Zoetige smaak, klef en brokkelig. Net familie. Voor ze het vergeet: de gereformeerde overburen komen morgen ook. Logisch: een straatgenoot die in de Sint-Jan tot diaken wordt gewijd, da’s een wonder.

Rondleidinkje? Leuk. Eerst de keuken. Doordeweeks is er een kok. Nu is het uitgestorven. Aan de muur hangt de kalender van zuivelhandel Duister uit het Land van Heusden en Altena. Trap op. Langs de deur met het filmaffiche van ‘The Godfather’, waarop Marlon Brando loenst. Voorbij de kazuifelkast. Langs de bibliotheek. Naar Patricks kamer, waar de vrolijke janboel doet vermoeden dat de oerknal hier begon. Druk, druk, druk, kreukellacht Patrick. Er hangt Gods geur: kerkboeken, fris wasgoed en Deodorant. Aan de kast bungelt een plastic tasje van Ghezzi in Rome. Daar koopt Patrick z’n bedrijfskleding. Af en toe een dagje op en neer. Met Ryanair vanaf Charleroi. Zo’n zwarte toog kost in Nederland 600 euro, in Rome de helft. Ook de witte boordjes – “onze vlooienband” – schelen een godsvermogen.

Patrick is moe. Vanochtend eindigde zijn zesdaagse retraite bij de zusters van de Heilige Carolus Borromeus op de Herven. Bovendien wacht hem nog een waslijst van regelzaken. Helpende handen? Patrick heeft 249 vrienden op Facebook. Maar de grote stap van werelds naar gewijd leven moet hij de komende uren zelf zetten.

Half acht: kapeltijd: Tijdens de gebedsdienst om de zegen-van-boven over Patrick af te smeken, klinkt het ‘Salve Regina’ uit 24 monden. Zonlicht speelt in de fraaie glas-in-loodkoepel. Rood, geel, blauw – Gods eigen disco. Na afloop wacht de koffie-met-multivlaai in de tuin. This is partytime, tettert de zomerse cd van Buena Vista Social Club. Norah Jones en een oude kopie van Genesis wachten beleefd op hun beurt.

Volle bak, zo tegen tienen. De vuurkorf fakkelt als een lier, rode wijn en Jupiler vinden aftrek. Broeder Hugo uit Warfhuizen, de laatste r.k.-kluizenaar van Nederland, is opvallend spraakzaam. De Bossche priester Michiel is stiller. Forse jetlag: hij is net terug van enkele jaren kerkelijk werk in Moskou en Siberië. Koude rillingen? Ach, God laat gloeien.

Bij de coniferen mijmert kapelaan Harold, de bibliothecaris van het seminarie. Het katholicisme leeft, zegt hij. Wel krijgt hij jaarlijks zo’n 120 dozen met boeken, de nalatenschap van overleden geestelijken. Meer vitaliteit kent de afscheidsrede van Sven, studiemaatje van Patrick. Volgens traditie mag hij de paarse stropdas doorknippen, die Patrick net heeft omgeknoopt. Hups: het lapje stof gaat de vuurkorf in. „Die wilde mama hebben!”, roept Patricks zus vergeefs. Applaus. En glasheffing: op de nieuwe diaken.

____________________________________

woensdag 29 juni 2011