Mimi

Ze heet Mimi, als een haperende noot uit de toonladder. Maar voor haar is het leven vooral fa sol la ti do. Een montere vrouw, die de zin van tobben niet inziet. Aan die opgewekte levenshouding dankt ze haar hoge leeftijd, vermoedt ze. Mimi is negentig, hoentjesfris en kristalhelder van geest. Ze groeide op in Gennep. Maar in 1954 kreeg haar echtgenoot Harrie, die bij de Keuringsdienst van Waren werkte, een nieuwe standplaats: Den Bosch. Het leven was er vers en onbedorven, proefden ze. In Boschveld, de wederopbouwwijk achter het station, kochten ze een rijtjeshuis. Koopsom: twaalfduizend gulden, omgerekend ruim vijfduizend euro. Anno 2020 staan ze voor zo’n 350.000 euro in de etalages van makelaars.

Mimi en Harrie, die drie kinderen kregen, voelden zich thuis in de Brabantse hoofdstad. Soms waanden ze zich zelfs in Clermont-Ferrand: in de jaren vijftig kocht bandenfabriek Michelin een dozijn hoekhuizen in Boschveld voor haar Franse bedrijfsleiders en hun gezinnen. Bij een vrijgezelle onderwijzeres in de Fahrenheitstraat volgden de Franse kinderen les in hun moerstaal.

Maar de tijden veranderden. Mimi staat op, pakt een vel papier uit een kast. Het is een zelfgemaakte plattegrond van het winkelcentrum dat in 1955 zijn deuren opende. Ze wijst naar de getekende vakjes: Boerenleenbank, Jamin, De Gruyter, Van Rooij-Krijnen, Spar. Maar ook een slager, speelgoedwinkel, drogist en zuivelhuis. Van de toenmalige winkeliers is alleen schoenenzaak Willems overgebleven.

Ooit stelde een kleinzoon van Mimi parmantig vast dat oma „in een achterstandswijk” woonde. Ontegenzeggelijk begon Boschveld medio jaren tachtig te rafelen. De parochiekerk ging tegen de vlakte en haar naam – O.L.V. van Altijddurende Bijstand – leek eerder naar sociale wetgeving dan naar geloof in het hogere te verwijzen. Maar de laatste tien jaar beleeft de buurt een fabuleuze wederopstanding. Tot de ogenvangers behoren de Brede Bossche School, aansprekende laagbouw en kekke appartementencomplexen. Qua stadsvernieuwing een negen-met-een-griffel, al heeft dat het wijkcomité Boschveld honderden liters koffie, zeventig meter spandoek en een karrenvracht bloeddrukverlagers gekost.

De buurt knapt op, ziet ook Mimi. Extra reden om na zesenzestig jaar niet te verhuizen. Weliswaar overleed echtgenoot Harrie in 1996, maar haar zelfredzaamheid is groot. Die geur in de keuken? In de oven pruttelt een kippetje. Haar avondeten, met zelfgesneden snijbonen. Verder kan ze een toren van Tupperware-bakjes bouwen van de verrukkelijke maaltijden die haar kinderen en schoondochter komen brengen.

Voorwaarts, op naar de 91. Zonder verveling, want Mimi bridget bij ouderenvereniging De Westhoek en in gemeenschapshuis De Helftheuvel. Bovendien speelt ze patience, Wordfeud en Mahjong op haar iPad. Angst voor corona heeft ze niet. Afkloppen op tafel. Sowieso dankt ze de hemel dat ze niet in een woonzorgcentrum opgesloten zit. Vrij wil ze zijn. Maar nu moet de kip echt de oven uit.

______________

Publicatie Brabants Dagblad: woensdag 29 juli 2020. Noot aan de lezer: de reactiemogelijkheid zal na herziening van de kronieksite vanaf herfst 2020 weer in gebruik worden genomen.